Na lang wachten was daar dan eindelijk.........

Ja, nu zijn jullie vast heel er benieuwd waar we lang op hebben moeten wachten! Lees maar snel verder dan kom je er vanzelf achter! :-)

We komen maandag 1 december aan in Renmark. De optie van Tony May leek ons de beste dus hebben we de bus vanuit Waikerie terug genomen naar Renmark.

In Renmark aangekomen proberen we Tony te bellen maar krijgen geen gehoor! Oh nee het zal toch niet? We sturen hem een berichtje en wachten af. Cath en Linde gaan naar de supermarkt om chips en chocolade in te slaan voor het geval Tony niet op komt dagen dan hebben we tenminste iets om ons verdriet mee weg te eten. Kim blijft achter bij de rugzakken en opeens staat er een man naast haar die zegt: Hi i'm Tony! Pfoe gelukkig er is dus wel een Tony. Cath en Linde komen er ook alweer aan en Tony rijdt ons naar zijn huis. Dit is zo'n 10 minuten rijden waarin Tony 2 blikjes bier leegdrinkt. :-s
Hij laat ons zijn hele terrein zien vanuit zijn auto en we mogen het fruit proeven. hij heeft abrikozen, pruimen en Nectarines. Vooral de Nectarines zijn heerlijk!
We hebben even op Tony moeten wachten maar dit is niet waar de titel op slaat ;)

Dan is het tijd om naar ons onderkomen te gaan. Een eigen appartementje op het terrein (lees nog geen meter van het huis van de baas) van de familie May. We komen binnen en zien een heel vies kamertje met een 1 persoonsbed en een klein 2 persoonsbed. Op deze bedden liggen vieze lakens, een kinderdekbedje en een buikspiertrainapparaatding. De spinnen zitten en lopen overal. Dan lopen we nog een deur door en komen we in een keuken terecht, er ligt nog vieze afwas op het aanrecht van de vorige bewoners (ach deze zijn ook nog maar net 9 maanden de deur uit). Dan valt ons oog op 2 douche gordijntjes aan de zijkant..... en ja hoor achter de ene zit de douche en achter de andere de toilet. Idd wij douchen, plassen en poepen achter een gordijn in de keuken. :-S
We krijgen meteen vlees, aardappelen, fruit en groenten van de baas en kunnen gaan koken.......als we het keukenkastje open doen komt er een koekenpan uit met nog allemaal vet erin....ach ja de vorige bewoners zijn nog maar 9 maanden weg! :-p
Het was ook even wachten voordat we bij ons onderkomen konden kijken maar nee dat bedoelden we ook niet met de titel. :-p

De familie May bestaat uit Tony 43, Amanda 39, Michaella 14, Ava 10 en Vayne 8. Met Ava hebben we het meeste contact ze helpt ons met het snijden van de abrikozen en komt geregeld iets vertellen. Ze vindt het erg gezellig dat we er zijn. Michaella loopt het liefst de hele dag met haar telefoon te spelen maar is niet te beroerd om ons te helpen en Vayne vindt ons maar eng. (Wat we best begrijpen)
Het heeft 3 dagen geduurd voordat we Amanda ontmoette. Dit vonden we best wel raar maar is niet de oorzaak van onze titel! :-)

Ons werk hier bestaat uit een aantal verschillende taken:
* picking: we plukken hier tot nu toe abrikozen, pruimen en Nectarines. We hebben geen ladders maar ze hebben hier een afron uitgevonden. De afron is een hoogwerker. We hebben er 2 tot onze beschikking. Het enige probleem bij de afron is dat ze net als wij na 12 dagen werken best moe zijn en steeds langzamer gaan rijden wat erg irritant is maar wel begrijpelijk. :-) In het begin is het rijden op de afron nog best lastig zo heeft Linde al een boom omver gereden en een grote tak van de boom afgereden, Cath hield het bij een boomstronk die ze uit de grond reed.
* packing: alle abrikozen en pruimen die we geplukt hebben gaan een nacht de koeling in en daarna gaan we ze verpakken. Dat gebeurt met een machine. Hier hebben we een erg leuk filmpje van die we zo snel mogelijk proberen te uploaden. Omdat de Nectarines heel gevoelig zijn worden die meteen na het plukken in de verpakdoos gedaan.
* cutting: dit vinden we het minst leuke van al onze taken. De abrikozen die te veel beschadigingen hebben of te zacht zijn en die we niet verpakken gaan we snijden. Het is eigenlijk heel simpel je snijdt de abrikozen op hun lijntje doormidden pakt de pit eruit en legt ze met de kant van de pit naar boven op een tree. Deze worden dan eerst gerookt en vervolgens in de zon te drogen gelegd. Uiteindelijk worden dit gedroogde abrikozen.
* dozen ophalen bij george: de pluk en verpakdozen worden niet thuis gebracht dus die moeten we gaan halen. De man van de dozen winkel heet George. George en zijn mannen zetten de pallets met lege dozen netjes voor ons vast met een touw zodat we ze niet kunnen verliezen. Het zou namelijk net wat voor ons zijn dat die dozen er allemaal afwaaien. :-)
*trekker rijden: ja jullie lezen het goed we kunnen trekker rijden! Omdat een doos hier minimaal 10 kilo weegt en het terrein nog best groot is en wij soms 70 dozen op een dag plukken is het niet te doen om al die dozen naar de koeling te tillen. Gelukkig bedacht Tony dat ook en leerde ons trekker rijden. We voelen ons net volwaardige boerinnen als we met de trekker op het erf rondracen!
* schoonmaken: naast dat we ons appartementje schoon houden moeten we ook de trees schoonmaken voor de abrikozen die we gesneden hebben. Dit mogen we doen met een hoge drukspuit. :-) Na een paar keer oefenen weten we eindelijk hoe het werkt! Ook maken we regelmatig de schuur schoon. Voor het schoonmaken van de schuur krijgen we geen geld maar wel wijn! :-)
Het heeft even geduurd voordat we alles onder de knie hadden maar na 12 dagen werken kunnen we dit toch wel stellen....... en nee ook dit bedoelen we niet met de titel! ;-)

Toen we afgelopen week aan het snijden waren zat er opeens een kleine hagedis in de doos tussen de abrikozen. Een paar dagen ervoor hadden we nog een grote hagedis van 40 cm gezien. Naast de wilde dieren hebben ze hier 3 kippen (die gelukkig van de 1 op de andere dag verdwenen waren, en nee ik heb er niks mee te maken.) En sinds donderdag 12 december hebben ze een hondje die ze Max hebben genoemd. Hij is 6 weken oud en waggelt erg schattig van de schuur naar het huis.
De dieren die het meeste indruk hebben gemaakt zijn toch wel de 4 kangoeroes die op een avond tussen de bomen door sprongen. We hebben er even op moeten wachten maar daar waren ze dan..... eindelijk onze eerste wilde kangoeroes gezien!
Nee de titel verwijst ook niet naar de kangoeroes! :-D

Dan nu verder met het tweede hoofdstuk van kneusje en kneusje op reis.
De vorige keer vertelden we jullie hoe het ene kneusje uit een boom was gevallen met als gevolg gekneusde ribben en een hersenschudding. Dit kneusje voelt na teveel werken haar ribben nog wel eens en krijgt ook wat last van haar schouder. Haar hoofdpijn is zo goed als weg.
Het andere kneusje heeft tijdens het surfen een surfplank op haar pols gehad. Nu de pols het tillen van de dozen niet meer leuk vond besloten de kneusjes ook de dokters in Renmark eens te bezoeken. Niet de knappe dokter James riep de kneusjes binnen maar de vriendelijke dokter Sivarajah. De dokter vond het een goed idee om foto's van de pols en hand te laten maken. Maandag 8 december worden er foto's gemaakt en hier in Australië krijg je niet meteen de uitslag, nee hier moesten we een aardig tijdje op wachten want op vrijdag 12 december kregen we te horen dat de pols gekneusd is. In ons volgende verslag laten we jullie weten hoe het met kneusje en kneusje gaat!
Ja het wachten op de uitslag duurde lang maar waar we in de titel op doelen is veel leuker! :-)

Tony werkt ook nog in de plaatselijke club als beveiliger en bij de wijnfabriek. Tony laat ons graag alles en iedereen zien en dus mochten we even mee naar de wijnfabriek. We hadden tenslotte de schuur schoongemaakt en daar verdienen we 2 flessen wijn mee. We mochten een stuk of 7 verschillende soorten wijn proeven...... hmmm niet slecht! We vonden alle drie de Ginger Joe en de zoete witte fruit wijn het lekkerste en kregen die dan ook van Tony.
Ook als we hard werken komt Tony met voor een ieder een flesje Ginger Joe aan die we dan rustig onder werktijd op mogen drinken.....sterker nog de baas drinkt lekker een biertje mee. Als Tony ons op wijn wil trakteren en de wijnwinkel is dicht haalt hij gewoon een doos met 10 flesjes vodka fruit drankjes voor ons. We hebben het eigenlijk nog zo slecht niet bij de familie May!

En nu het geen waar we even op hebben moeten wachten maar waar we nu echt niet meer zonder kunnen, Tony beloofde haar op onze eerste dag al...... en het is Betty Bob Bob. Huh??..... Jullie denken nu vast wie of wat is dat! Nou Betty Bob Bob is onze truck. We kunnen met haar de dozen ophalen en naar het centrum rijden (wat 45 minuten lopen is). De naam mochten we zelf verzinnen en na even denken vonden we haar een echte Betty, het verhaal achter Bob Bob vertellen we jullie nog wel eens....of niet ;-)

Bedankt voor alle reacties op onze vorige verhalen! Dat blijven we erg leuk vinden! Wel een klein verzoekje willen jullie je achternaam ook bij jullie reacties zetten? Alvast bedankt!

Een hele dikke tút vanuit het lekker warme (meestal tussen de 30 en 40 graden) Australië
Cath en Kim